Artist:
Henri Laurens
Title:
La Grande Musicienne
Year:
1934
Adress:
Westersingel
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Aan het beeld is duidelijk af te lezen dat Laurens in 1938 al voorbij was aan het strenge kubisme en een meer lyrische stijl hanteerde. Het gaat hem in dit beeld niet meer om het tegelijkertijd weergeven van verschillende aanzichten of onderdelen, maar eerder om het herschikken en laten vervloeien van vormen en om de sculpturale spanning die hij met deze zware, sensuele vormen oproept.
Alle vormen, van de grote ronding van de heup, de sikkelvormige arm, de snaren van lier tot de punt van de elleboog, lopen in elkaar over. Alleen bij de rug treft men een diepe groef die een linker- en een rechterzijde markeert. De rug vormt een centrale as waar de elementen van het beeld omheen draaien, deze beweging nodigt uit de figuur van alle zijden te bekijken.
Het beeld is buitengewoon zorgvuldig gegoten. De huid is voorzien van een donker patina en is glad, wat de glooiingen in het beeld door de gelijkmatige terugkaatsing van het licht nog beter doen uitkomen.
www.bkor.nl:
Dit beeld is het op één na oudste sculptuur van het beeldenterras. Henri Laurens heeft zijn motief van de vrouwelijke figuur versmolten met een lier-achtig muziekinstrument en gecombineerd met een spiraalvorm.
Aan de achterzijde van het brons bevindt zich een diepe groef over de gehele lengte van het beeld, de ruggengraat.
Aan de voorzijde is de zigzagvorm van de spiraal het meest nadrukkelijk. Bolronde vormen lopen spiraalsgewijs en vloeiend in elkaar over en vormen samen een uitermate elegant gemodelleerde Grote Muzikante.
Laurens zijn vroege werk vanaf 1915 wordt tot het kubisme gerekend. In de loop van de jaren ’20 maakte hij meer en meer gebruik van bolronde vormen en werd het vrouwelijk naakt zijn belangrijkste thema. Pas in de jaren ’30 maakte Laurens beelden van het formaat van La Grande Musicienne.
De gemeente Rotterdam kocht het beeld aan in 1963. Het beeld bleef tot 1966 onder de hoede van Museum Boijmans van Beuningen. Daarna stond het beeld lange tijd beschut op de patio van de Doelen. Toen het beeld voor het concertgebouw werd geplaatst, diende het vooral als fietsenstalling en verzamelpunt voor zwerfvuil. Plaatsing in 2001 op het Beeldenterras geeft het beeld, een hoogtepunt in het werk van Laurens, de juiste aandacht en waardering.
Toen de Parijse kunstenaar Henri Laurens (Parijs, 1995 – 1954) in 1911 Georges Braque ontmoette, sloot hij zich aan bij diens kubistische stijl. Hij maakte collages, reliëfs en sculpturen van polychroom hout, gips en metaal, waarin hij probeerde een ruimtelijke vorm te vinden voor de papieren collages van kubisten als Braque en Picasso.
Vanaf 1921 wordt zijn werk organischer en wordt de vrouw zijn hoofdthema. Met de gestegen waardering voor zijn werk aan het einde van de jaren dertig kon hij zich permitteren op een groter formaat in brons te gaan werken.
Daarnaast illustreerde hij boeken, waaronder dichtbundels van vrienden. In 1949 en 1962 werd zijn werk getoond op een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam.
Een jaar voor zijn dood in 1953, kreeg hij de prijs voor de beeldhouwkunst op de Biënnale van São Paolo.
www.wikipedia.org:
Henri Laurens is in Parijs opgegroeid en was voor hij beeldhouwer werd eerst steenhouwer van beroep. In 1899 woonde hij tekenklassen bij van Papa Perrin, gedurende welke hij werd beïnvloed door de enorme populariteit van de werken van Auguste Rodin. Later voelde hij zich echter meer aangetrokken tot de nieuwe kunststromingen, die zich manifesteerden rond de wijk Montparnasse en vanaf 1911 ging hij beeldhouwen in een kubistische stijl, vooral na ontmoetingen met Pablo Picasso, Georges Braque, Juan Gris en Fernand Léger.
Veelgetalenteerd als Laurens was, heeft hij naast zijn beeldhouwwerken ook nog een oeuvre nagelaten aan grafisch werk, zoals: posters, houtsnedes en etsen. Voorts maakte hij collages, toneeldecors en in 1915 illustreerde hij een boek voor zijn vriend de auteur Pierre Reverdy. In 1938 had hij een gedeelde expositie met George Braque en Pablo Picasso, waarbij de Scandinavische hoofdsteden Oslo, Stockholm en Kopenhagen werden aangedaan.
Later, in 1948 en 1950, toonde hij zijn kunnen op de belangrijke Biënnale van Venetië. Ook had hij een expositie in de Galerie d'Art Moderne in Bazel, Zwitserland en in 1953 tijdens de Biënnale van São Paulo in de Braziliaanse stad São Paulo. In zijn werken uit die periode werd de invloed zichtbaar van Jacques Lipchitz. Laurens werk werd postuum tentoongesteld bij documenta I van 1955, documenta II van 1959 en documenta III van 1964 in de Duitse stad Kassel. retrospectieve exposities werden gehouden in het Musée national d'art moderne in Parijs, in het Stedelijk Museum in Amsterdam (1962) en in de Kunsthalle Bern in Bern in 1985.
Veel van de sculpturen van Laurens zijn monumentale objecten, zoals zijn werk"L'Amphion", dat hij in 1952 heeft gemaakt voor de Ciudad Universitaria de Caracas, Caracas na een verzoek daartoe van de architect Carlos Raúl Villanueva.
Henri Laurens stierf in 1954 in Parijs en werd er begraven op de Cimetière du Montparnasse. Zijn graf is gedecoreerd met een van zijn grote beelden La Douleur.
Aan het beeld is duidelijk af te lezen dat Laurens in 1938 al voorbij was aan het strenge kubisme en een meer lyrische stijl hanteerde. Het gaat hem in dit beeld niet meer om het tegelijkertijd weergeven van verschillende aanzichten of onderdelen, maar eerder om het herschikken en laten vervloeien van vormen en om de sculpturale spanning die hij met deze zware, sensuele vormen oproept.
Alle vormen, van de grote ronding van de heup, de sikkelvormige arm, de snaren van lier tot de punt van de elleboog, lopen in elkaar over. Alleen bij de rug treft men een diepe groef die een linker- en een rechterzijde markeert. De rug vormt een centrale as waar de elementen van het beeld omheen draaien, deze beweging nodigt uit de figuur van alle zijden te bekijken.
Het beeld is buitengewoon zorgvuldig gegoten. De huid is voorzien van een donker patina en is glad, wat de glooiingen in het beeld door de gelijkmatige terugkaatsing van het licht nog beter doen uitkomen.
www.bkor.nl:
Dit beeld is het op één na oudste sculptuur van het beeldenterras. Henri Laurens heeft zijn motief van de vrouwelijke figuur versmolten met een lier-achtig muziekinstrument en gecombineerd met een spiraalvorm.
Aan de achterzijde van het brons bevindt zich een diepe groef over de gehele lengte van het beeld, de ruggengraat.
Aan de voorzijde is de zigzagvorm van de spiraal het meest nadrukkelijk. Bolronde vormen lopen spiraalsgewijs en vloeiend in elkaar over en vormen samen een uitermate elegant gemodelleerde Grote Muzikante.
Laurens zijn vroege werk vanaf 1915 wordt tot het kubisme gerekend. In de loop van de jaren ’20 maakte hij meer en meer gebruik van bolronde vormen en werd het vrouwelijk naakt zijn belangrijkste thema. Pas in de jaren ’30 maakte Laurens beelden van het formaat van La Grande Musicienne.
De gemeente Rotterdam kocht het beeld aan in 1963. Het beeld bleef tot 1966 onder de hoede van Museum Boijmans van Beuningen. Daarna stond het beeld lange tijd beschut op de patio van de Doelen. Toen het beeld voor het concertgebouw werd geplaatst, diende het vooral als fietsenstalling en verzamelpunt voor zwerfvuil. Plaatsing in 2001 op het Beeldenterras geeft het beeld, een hoogtepunt in het werk van Laurens, de juiste aandacht en waardering.
Toen de Parijse kunstenaar Henri Laurens (Parijs, 1995 – 1954) in 1911 Georges Braque ontmoette, sloot hij zich aan bij diens kubistische stijl. Hij maakte collages, reliëfs en sculpturen van polychroom hout, gips en metaal, waarin hij probeerde een ruimtelijke vorm te vinden voor de papieren collages van kubisten als Braque en Picasso.
Vanaf 1921 wordt zijn werk organischer en wordt de vrouw zijn hoofdthema. Met de gestegen waardering voor zijn werk aan het einde van de jaren dertig kon hij zich permitteren op een groter formaat in brons te gaan werken.
Daarnaast illustreerde hij boeken, waaronder dichtbundels van vrienden. In 1949 en 1962 werd zijn werk getoond op een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam.
Een jaar voor zijn dood in 1953, kreeg hij de prijs voor de beeldhouwkunst op de Biënnale van São Paolo.
www.wikipedia.org:
Henri Laurens is in Parijs opgegroeid en was voor hij beeldhouwer werd eerst steenhouwer van beroep. In 1899 woonde hij tekenklassen bij van Papa Perrin, gedurende welke hij werd beïnvloed door de enorme populariteit van de werken van Auguste Rodin. Later voelde hij zich echter meer aangetrokken tot de nieuwe kunststromingen, die zich manifesteerden rond de wijk Montparnasse en vanaf 1911 ging hij beeldhouwen in een kubistische stijl, vooral na ontmoetingen met Pablo Picasso, Georges Braque, Juan Gris en Fernand Léger.
Veelgetalenteerd als Laurens was, heeft hij naast zijn beeldhouwwerken ook nog een oeuvre nagelaten aan grafisch werk, zoals: posters, houtsnedes en etsen. Voorts maakte hij collages, toneeldecors en in 1915 illustreerde hij een boek voor zijn vriend de auteur Pierre Reverdy. In 1938 had hij een gedeelde expositie met George Braque en Pablo Picasso, waarbij de Scandinavische hoofdsteden Oslo, Stockholm en Kopenhagen werden aangedaan.
Later, in 1948 en 1950, toonde hij zijn kunnen op de belangrijke Biënnale van Venetië. Ook had hij een expositie in de Galerie d'Art Moderne in Bazel, Zwitserland en in 1953 tijdens de Biënnale van São Paulo in de Braziliaanse stad São Paulo. In zijn werken uit die periode werd de invloed zichtbaar van Jacques Lipchitz. Laurens werk werd postuum tentoongesteld bij documenta I van 1955, documenta II van 1959 en documenta III van 1964 in de Duitse stad Kassel. retrospectieve exposities werden gehouden in het Musée national d'art moderne in Parijs, in het Stedelijk Museum in Amsterdam (1962) en in de Kunsthalle Bern in Bern in 1985.
Veel van de sculpturen van Laurens zijn monumentale objecten, zoals zijn werk"L'Amphion", dat hij in 1952 heeft gemaakt voor de Ciudad Universitaria de Caracas, Caracas na een verzoek daartoe van de architect Carlos Raúl Villanueva.
Henri Laurens stierf in 1954 in Parijs en werd er begraven op de Cimetière du Montparnasse. Zijn graf is gedecoreerd met een van zijn grote beelden La Douleur.