Artist:
Niek Kemps
Title:
Dachaumonument
Year:
1996
Adress:
Amsterdamse Bos
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
In het pad van het Dachaumonument zijn namen van plaatsen gebeiteld waar ooit concentratiekampen waren. Aan het begin vormen de namen van de bekendste kampen een kaart van Europa in het Belgisch blauwstenen vloer. Links ligt Westerbork, uiterst rechts Leningrad. Voor de namen staan meestal een nummer, dat aangeeft hoeveel nevenkampen bij het grote kamp waren aangesloten. Dachau had er wel 170. De kaarten zijn aangevuld met de namen van 500 kampen, de bekendere in een wat grotere letter. Omdat de taxushagen de omgeving afschermen en het pad in het midden verhoogd is, wordt je blik tijdens het lopen naar beneden gezogen waardoor de aandacht op de plaatsnamen is gericht. Door het monument te bewandelen is de toeschouwer voor een keer niet passief maar actief betrokken bij het gedenken. Het idee dat gedenken een bewust te verrichten daad zou moeten zijn, wordt nog versterkt doordat het monument op een ietwat verscholen en rustige plek in het bos ligt.
www.maartenslagboom.nl:
Niek Kemps (1952): Ik wilde niet zomaar een klassieke sculptuur, maar een ‘tijdsmonument’. Een vorm van landscape art, waar je doorheen kunt lopen, waar je een tijdje in kan vertoeven, waar je iets beleeft. Als je op je gemak door de gang wandelt en alles in je opneemt kost je dat al snel vier of vijf minuten. Met dat basis-idee in mijn hoofd ben ik aan de research begonnen. Tijdens uitgebreide gesprekssessies vroeg ik een aantal overlevenden van het Dachau-comité het hemd van het lijf. Met één van hen ben ik vervolgens naar Dachau afgereisd, waar overigens niet veel meer over is’.
Tot zijn verbijstering hoort Kemps in Dachau dat er meer dan 350 kampen zijn geweest, de buitencommando’s (nabij de grote kampen) meegerekend zelfs meer dan zestienhonderd. Buchenwald bijvoorbeeld had 135 buitencommando’s. In de steen aan de voorzijde van het monument liet Kemps daarom op een typografische kaart bij de namen van de hoofdkampen ook het aantal buitencommando’s beitelen. Aan de achterzijde is dan nog een typografische kaart die alleen aan Dachau met haar buitencommando’s, zoals Salzburg, is gewijd. Kemps: ‘Die naakte informatie over het aantal kampen choqueerde me zeer. In mijn monument loop je als het ware over de kaart van Europa. In wezen was Dachau relatief veilig. Dachau was een hoofdkamp. Juist in de buitenkampen kon je er donder op zeggen dat je nooit zou terugkeren. De situatie was er veel slechter dan in het hoofdkamp. Het is uit een vreemd soort gemakzuchtigheid dat we het altijd maar over die hoofdkampen hebben, verkeerde geschiedschrijving ook. Wat me ook frappeerde was dat de Duitsers het kamp erg hebben opgepoetst, alsof ze het hebben willen wegwissen. Het ziet er erg netjes uit, de daken zijn gerestaureerd; het hadden woningen kunnen zijn. Eén barak, die geheel gerestaureerd is, toont slechts de ruggengaat van hoe het geweest moet zijn. op foto’s zie je hoe er op het dak grote witte nazistische leuzen waren gekalkt. Als je op appèl stond werd je met je ogen dwangmatig naar die teksten gezogen. Dat is allemaal weggewist. De atmosfeer daar is er een van negeren. Die rare gevoelens van Duitserhaat terwijl je de oorlog zelf niet hebt meegemaakt – door Martin Bril en Dirk van Weelden verwoord in Met terugwerkende kracht – daar moest ik veel aan denken.’
Het monument, dat sober is te noemen, omvat een 2,5 meter brede en 50 meter lange gang tussen hoge, strakgeschoren taxushagen. De hagen, die Kemps bestelde Kemps een tuinbedrijf in Huizen, zijn ongeveer 3,5 meter hoog, maar mogen uiteindelijk 5 meter worden. In de vloer van Belgisch blauwsteen zijn de namen gegraveerd zijn een kleine vijfhonderd – bekende en minder bekende – concentratiekampen. Het witblauwe licht uit het oorspronkelijke plan, dat moest verwijzen naar de voortdurende bewaking in de kampen, heeft Kemps laten vallen. ‘In het bos heeft verlichting geen zin, het zou er niet passen en bovendien uitnodigen tot vandalisme’. Doordat ze gang slechts tweeënhalve meter breed is moet de bezoeker het gevoel krijgen deel uit te maken van het monument. In het midden is de vloer iets verhoogd, wat het wandelen bemoeilijkt. ‘Dat is ter herinnering aan het feit dat de nazi’s in de kampen van alles deden om de gevangenen extra dwars te zitten. Ze maakten traptreden bijvoorbeeld niet twintig, maar dertig centimeter hoog. De verhoging in het pad is overigens minimaal; ook invaliden kunnen er in een wagentje rijden’.
www.4en5mei.nl:
Beeldende kunstenaar Niek Kemps ontwierp een gedenkteken om doorheen te lopen. De vloer van het looppad is ongelijk en in het midden iets verhoogd. Dit herinnert aan de moeilijkheden die de gevangenen in de concentratiekampen hadden met lopen. Ongelijke wegen, ondeugdelijk schoeisel. Het monument geeft de bezoeker ruimte tot meditatie en nadenken. Al lopend over de blauwe stoep leest men de namen van de verschrikkelijke oorden die hier in herinnering worden gebracht. Hierdoor loop je met gebogen hoofd over het pad, van naam naar naam. Het lange pad (de Lagerstrasse) en de hoge taxushaag (verwijzend naar het prikkeldraad waarmee het kamp omheind was), geven het gevoel van de wereld afgesloten te zijn.
www.amsterdamsebos.nl:
Het Dachaumonument is een nationaal monument dat is opgericht ter herdenking van de slachtoffers van concentratiekamp Dachau in de Tweede Wereldoorlog. De bevrijding van het kamp op 29 april 1945 wordt ieder jaar herdacht. De maker van het Dachaumonument is Niek Kemps.
www.trouw.nl:
Ik ben ongeveer anderhalve maand op de plek van het monument aan het werk geweest. Inderdaad, als de vliegtuigen langs deze richting komen is het iedere minuut raak. Maar als dat in al die weken vier dagen het geval is geweest, is het veel. En mocht dit een periode zijn geweest waarin minder dan gemiddeld over het bos werd gevlogen, vind ik het nog geen probleem. De rust die het monument zelf uitstraalt biedt meer dan voldoende tegenwicht. Ik heb er nog geen moment over nagedacht maar misschien kunnen lawaai en monument zelfs integreren. Mijn ervaring is in ieder geval dat een vliegtuig volstrekt niet stoort, wanneer ik in de 60 meter lange gang sta die de kern van het monument vormt. Het geeft je het idee in een tussen-gebied te verblijven.
Translation
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
In the path of the Dachaumonument are names of places chiseled where ever concentration camps were. At the beginning are the names of the most famous camps a map of Europe in the Belgian blue stone floor. The far right is left Westerbork, Leningrad. For the names are usually a number indicating how many satellite camps were connected by the large camp. Dachau had there is 170. The maps are supplemented with the names of 500 camps, the better known in a larger font. Because the yew hedges shielding the area and path in the middle is increased, your look while walking down sucked giving attention to the place names is directed. To walk by the monument is the spectator for once not passively but actively involved in the remembrance. Remember to carry out the idea that a conscious act should be, is further enhanced in that the monument on a somewhat hidden and quiet spot in the forest.
www.maartenslagboom.nl:
Niek Kemps (1952): I didn't want just any time, but a ' monument ' classic sculpture. A form of landscape art, through which you can walk, where you can spend time in a while, where you can experience something. If you walk at your own pace through the hallway and everything in you are recording that quickly cost you four or five minutes. With that basic idea in my head I have come to the research started. During extensive talk sessions I asked several survivors of the Dachau Committee tips. With one of them I am travelled then to Dachau, where not much is left '.
To hear his bewilderment Kemps in Dachau that there have been more than 350 camps, the outside commands (near the large camps) counted even more than sixteen hundred. Buchenwald, for example, had 135 outdoor commands. In the stone at the front of the monument left Kemps in a typographic map next to the names of the main camps also the number of outdoor commands chiseling. At the rear is a typographic map that only with Dachau with its external commands, such as Salzburg, is dedicated. K: ' those naked information on the number of camps shocked me very much. In my monument you walk, so to speak, on the map of Europe. In essence, Dachau was relatively safe. Dachau was a main camp. Precisely in the outdoor camps you could expect you would never return. The situation there was much worse than in the main camp. It is from a strange kind of gemakzuchtigheid that we always have, but over those main camps wrong historiography too. What frappeerde me also was that the Germans have the camp very polished, as if they want to have wegwissen. It looks pretty neat, the roofs are restored; It had homes can be. One barak, who completely restored is, shows only the ruggengaat of how it must have been. on pictures you can see how great white Nazi slogans on the roof there were limed. If you stood with your eyes on appeal was compulsive to those texts sucked. That's all wiped out. The atmosphere there is one of them ignore. Those weird feelings of German hate while you have not experienced the war itself – by Martin Glasses and Dirk van Weelden expressed in retroactively – I had to much to think. '
The monument, that sober is called, includes a 2.5 metres wide and 50 metres long corridor between high yew hedges, strakgeschoren. The hagen, that K ordered K a tuinbedrijf in houses, are about 3.5 meters high, but may eventually be 5 metres. In the floor of Belgian Blue limestone are the names are engraved a small five hundred – well known and lesser known – concentration camps. The white/blue light from the original plan, which was to refer to the continuous monitoring in the camps, has K drop. ' In the forest has lighting doesn't make sense, it would not fit there and invite in addition to vandalism '. Because they only two and a half metres wide corridor is the visitor to feel part of the monument. In the middle is the floor slightly raised, which walking more difficult. ' That is to commemorate the fact that the Nazis in the camps of all did to thwart the extra prisoners. They made steps, for example, not twenty, but thirty inches high. The increase in the path is minimal; also there may be disabled in a cart drive '.
www.4en5mei.nl:
Visual artist Niek Kemps designed a memorial to walk through. The floor of the walkway is uneven and in the Middle slightly raised. This recalls the difficulties that the prisoners in the concentration camps had running. Uneven roads, inadequate footwear. The monument gives the visitor space to meditation and reflection. Already running over the blue steps one reads the names of the resorts that terrible here in remembrance. As a result, you walk with bent head over the path, from name to name. The long path (the Lagerstrasse) and the high yews (referring to the barbed wire with which the camp was fenced), give the feeling of the world to be closed.Dachaumonument
www.amsterdamsebos.nl:
It is a national monument that was founded to commemorate the victims of Dachau concentration camp in World War II. The liberation of the camp is commemorated every year on april 29, 1945. Dachaumonument is the maker of the Niek Kemps.
www.trouw.nl:
I'm about a month and a half on the site of the monument to the work. Indeed, if the aircraft along this direction, it is every minute touch. But if that is the case in all those weeks four days, it is a lot. And should this have been a period in which less than average was flown over the forest, I find it no problem. The peace that radiates the monument itself offers more than sufficient counterweight. I have never thought about it but maybe can even integrate noise and monument. My experience is that a plane do not disturb, when I am in the 60 meters long corridor which is at the heart of the monument is. It gives you the idea in a between-area to stay.
In het pad van het Dachaumonument zijn namen van plaatsen gebeiteld waar ooit concentratiekampen waren. Aan het begin vormen de namen van de bekendste kampen een kaart van Europa in het Belgisch blauwstenen vloer. Links ligt Westerbork, uiterst rechts Leningrad. Voor de namen staan meestal een nummer, dat aangeeft hoeveel nevenkampen bij het grote kamp waren aangesloten. Dachau had er wel 170. De kaarten zijn aangevuld met de namen van 500 kampen, de bekendere in een wat grotere letter. Omdat de taxushagen de omgeving afschermen en het pad in het midden verhoogd is, wordt je blik tijdens het lopen naar beneden gezogen waardoor de aandacht op de plaatsnamen is gericht. Door het monument te bewandelen is de toeschouwer voor een keer niet passief maar actief betrokken bij het gedenken. Het idee dat gedenken een bewust te verrichten daad zou moeten zijn, wordt nog versterkt doordat het monument op een ietwat verscholen en rustige plek in het bos ligt.
www.maartenslagboom.nl:
Niek Kemps (1952): Ik wilde niet zomaar een klassieke sculptuur, maar een ‘tijdsmonument’. Een vorm van landscape art, waar je doorheen kunt lopen, waar je een tijdje in kan vertoeven, waar je iets beleeft. Als je op je gemak door de gang wandelt en alles in je opneemt kost je dat al snel vier of vijf minuten. Met dat basis-idee in mijn hoofd ben ik aan de research begonnen. Tijdens uitgebreide gesprekssessies vroeg ik een aantal overlevenden van het Dachau-comité het hemd van het lijf. Met één van hen ben ik vervolgens naar Dachau afgereisd, waar overigens niet veel meer over is’.
Tot zijn verbijstering hoort Kemps in Dachau dat er meer dan 350 kampen zijn geweest, de buitencommando’s (nabij de grote kampen) meegerekend zelfs meer dan zestienhonderd. Buchenwald bijvoorbeeld had 135 buitencommando’s. In de steen aan de voorzijde van het monument liet Kemps daarom op een typografische kaart bij de namen van de hoofdkampen ook het aantal buitencommando’s beitelen. Aan de achterzijde is dan nog een typografische kaart die alleen aan Dachau met haar buitencommando’s, zoals Salzburg, is gewijd. Kemps: ‘Die naakte informatie over het aantal kampen choqueerde me zeer. In mijn monument loop je als het ware over de kaart van Europa. In wezen was Dachau relatief veilig. Dachau was een hoofdkamp. Juist in de buitenkampen kon je er donder op zeggen dat je nooit zou terugkeren. De situatie was er veel slechter dan in het hoofdkamp. Het is uit een vreemd soort gemakzuchtigheid dat we het altijd maar over die hoofdkampen hebben, verkeerde geschiedschrijving ook. Wat me ook frappeerde was dat de Duitsers het kamp erg hebben opgepoetst, alsof ze het hebben willen wegwissen. Het ziet er erg netjes uit, de daken zijn gerestaureerd; het hadden woningen kunnen zijn. Eén barak, die geheel gerestaureerd is, toont slechts de ruggengaat van hoe het geweest moet zijn. op foto’s zie je hoe er op het dak grote witte nazistische leuzen waren gekalkt. Als je op appèl stond werd je met je ogen dwangmatig naar die teksten gezogen. Dat is allemaal weggewist. De atmosfeer daar is er een van negeren. Die rare gevoelens van Duitserhaat terwijl je de oorlog zelf niet hebt meegemaakt – door Martin Bril en Dirk van Weelden verwoord in Met terugwerkende kracht – daar moest ik veel aan denken.’
Het monument, dat sober is te noemen, omvat een 2,5 meter brede en 50 meter lange gang tussen hoge, strakgeschoren taxushagen. De hagen, die Kemps bestelde Kemps een tuinbedrijf in Huizen, zijn ongeveer 3,5 meter hoog, maar mogen uiteindelijk 5 meter worden. In de vloer van Belgisch blauwsteen zijn de namen gegraveerd zijn een kleine vijfhonderd – bekende en minder bekende – concentratiekampen. Het witblauwe licht uit het oorspronkelijke plan, dat moest verwijzen naar de voortdurende bewaking in de kampen, heeft Kemps laten vallen. ‘In het bos heeft verlichting geen zin, het zou er niet passen en bovendien uitnodigen tot vandalisme’. Doordat ze gang slechts tweeënhalve meter breed is moet de bezoeker het gevoel krijgen deel uit te maken van het monument. In het midden is de vloer iets verhoogd, wat het wandelen bemoeilijkt. ‘Dat is ter herinnering aan het feit dat de nazi’s in de kampen van alles deden om de gevangenen extra dwars te zitten. Ze maakten traptreden bijvoorbeeld niet twintig, maar dertig centimeter hoog. De verhoging in het pad is overigens minimaal; ook invaliden kunnen er in een wagentje rijden’.
www.4en5mei.nl:
Beeldende kunstenaar Niek Kemps ontwierp een gedenkteken om doorheen te lopen. De vloer van het looppad is ongelijk en in het midden iets verhoogd. Dit herinnert aan de moeilijkheden die de gevangenen in de concentratiekampen hadden met lopen. Ongelijke wegen, ondeugdelijk schoeisel. Het monument geeft de bezoeker ruimte tot meditatie en nadenken. Al lopend over de blauwe stoep leest men de namen van de verschrikkelijke oorden die hier in herinnering worden gebracht. Hierdoor loop je met gebogen hoofd over het pad, van naam naar naam. Het lange pad (de Lagerstrasse) en de hoge taxushaag (verwijzend naar het prikkeldraad waarmee het kamp omheind was), geven het gevoel van de wereld afgesloten te zijn.
www.amsterdamsebos.nl:
Het Dachaumonument is een nationaal monument dat is opgericht ter herdenking van de slachtoffers van concentratiekamp Dachau in de Tweede Wereldoorlog. De bevrijding van het kamp op 29 april 1945 wordt ieder jaar herdacht. De maker van het Dachaumonument is Niek Kemps.
www.trouw.nl:
Ik ben ongeveer anderhalve maand op de plek van het monument aan het werk geweest. Inderdaad, als de vliegtuigen langs deze richting komen is het iedere minuut raak. Maar als dat in al die weken vier dagen het geval is geweest, is het veel. En mocht dit een periode zijn geweest waarin minder dan gemiddeld over het bos werd gevlogen, vind ik het nog geen probleem. De rust die het monument zelf uitstraalt biedt meer dan voldoende tegenwicht. Ik heb er nog geen moment over nagedacht maar misschien kunnen lawaai en monument zelfs integreren. Mijn ervaring is in ieder geval dat een vliegtuig volstrekt niet stoort, wanneer ik in de 60 meter lange gang sta die de kern van het monument vormt. Het geeft je het idee in een tussen-gebied te verblijven.
Translation
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
In the path of the Dachaumonument are names of places chiseled where ever concentration camps were. At the beginning are the names of the most famous camps a map of Europe in the Belgian blue stone floor. The far right is left Westerbork, Leningrad. For the names are usually a number indicating how many satellite camps were connected by the large camp. Dachau had there is 170. The maps are supplemented with the names of 500 camps, the better known in a larger font. Because the yew hedges shielding the area and path in the middle is increased, your look while walking down sucked giving attention to the place names is directed. To walk by the monument is the spectator for once not passively but actively involved in the remembrance. Remember to carry out the idea that a conscious act should be, is further enhanced in that the monument on a somewhat hidden and quiet spot in the forest.
www.maartenslagboom.nl:
Niek Kemps (1952): I didn't want just any time, but a ' monument ' classic sculpture. A form of landscape art, through which you can walk, where you can spend time in a while, where you can experience something. If you walk at your own pace through the hallway and everything in you are recording that quickly cost you four or five minutes. With that basic idea in my head I have come to the research started. During extensive talk sessions I asked several survivors of the Dachau Committee tips. With one of them I am travelled then to Dachau, where not much is left '.
To hear his bewilderment Kemps in Dachau that there have been more than 350 camps, the outside commands (near the large camps) counted even more than sixteen hundred. Buchenwald, for example, had 135 outdoor commands. In the stone at the front of the monument left Kemps in a typographic map next to the names of the main camps also the number of outdoor commands chiseling. At the rear is a typographic map that only with Dachau with its external commands, such as Salzburg, is dedicated. K: ' those naked information on the number of camps shocked me very much. In my monument you walk, so to speak, on the map of Europe. In essence, Dachau was relatively safe. Dachau was a main camp. Precisely in the outdoor camps you could expect you would never return. The situation there was much worse than in the main camp. It is from a strange kind of gemakzuchtigheid that we always have, but over those main camps wrong historiography too. What frappeerde me also was that the Germans have the camp very polished, as if they want to have wegwissen. It looks pretty neat, the roofs are restored; It had homes can be. One barak, who completely restored is, shows only the ruggengaat of how it must have been. on pictures you can see how great white Nazi slogans on the roof there were limed. If you stood with your eyes on appeal was compulsive to those texts sucked. That's all wiped out. The atmosphere there is one of them ignore. Those weird feelings of German hate while you have not experienced the war itself – by Martin Glasses and Dirk van Weelden expressed in retroactively – I had to much to think. '
The monument, that sober is called, includes a 2.5 metres wide and 50 metres long corridor between high yew hedges, strakgeschoren. The hagen, that K ordered K a tuinbedrijf in houses, are about 3.5 meters high, but may eventually be 5 metres. In the floor of Belgian Blue limestone are the names are engraved a small five hundred – well known and lesser known – concentration camps. The white/blue light from the original plan, which was to refer to the continuous monitoring in the camps, has K drop. ' In the forest has lighting doesn't make sense, it would not fit there and invite in addition to vandalism '. Because they only two and a half metres wide corridor is the visitor to feel part of the monument. In the middle is the floor slightly raised, which walking more difficult. ' That is to commemorate the fact that the Nazis in the camps of all did to thwart the extra prisoners. They made steps, for example, not twenty, but thirty inches high. The increase in the path is minimal; also there may be disabled in a cart drive '.
www.4en5mei.nl:
Visual artist Niek Kemps designed a memorial to walk through. The floor of the walkway is uneven and in the Middle slightly raised. This recalls the difficulties that the prisoners in the concentration camps had running. Uneven roads, inadequate footwear. The monument gives the visitor space to meditation and reflection. Already running over the blue steps one reads the names of the resorts that terrible here in remembrance. As a result, you walk with bent head over the path, from name to name. The long path (the Lagerstrasse) and the high yews (referring to the barbed wire with which the camp was fenced), give the feeling of the world to be closed.Dachaumonument
www.amsterdamsebos.nl:
It is a national monument that was founded to commemorate the victims of Dachau concentration camp in World War II. The liberation of the camp is commemorated every year on april 29, 1945. Dachaumonument is the maker of the Niek Kemps.
www.trouw.nl:
I'm about a month and a half on the site of the monument to the work. Indeed, if the aircraft along this direction, it is every minute touch. But if that is the case in all those weeks four days, it is a lot. And should this have been a period in which less than average was flown over the forest, I find it no problem. The peace that radiates the monument itself offers more than sufficient counterweight. I have never thought about it but maybe can even integrate noise and monument. My experience is that a plane do not disturb, when I am in the 60 meters long corridor which is at the heart of the monument is. It gives you the idea in a between-area to stay.